Benieuwd naar mijn inzichten? Mijn verhalen zijn bedoeld als inspiratiebron om talent ont-wikkeling centraal te stellen.

Van eenheid naar eigenheid. Een wereld van verschil.

“Ik wil bij jou blijven mamma. Ik wil niet naar school.” Ik voel haar paniek. En het verdriet. Ze bijt zich vast. Een fusie tussen haar en mij. Het doet haar (buik)pijn. Ik probeer woorden te geven aan mijn binnenwereld. En de brug te slaan naar die van haar. Ik vertel haar dat ik probeer voor te leven dat ze op zichzelf mag vertrouwen. Dat ze altijd eerst stil mag staan bij zichzelf. Ik druk haar op het hart dat ze vooral mag spelen. Ze knikt. Nog niet helemaal overtuigd. Ook dat klopt. Ik zie haar verwarring op de grens. Daar waar ze gemakkelijk overheen reist om mij te bereiken. Hoe kan ze nu toch op eigen benen staan en haar eigenheid ontdekken als juist deze ontdekkingstocht naadloos aansluit op het levenswerk van haar moeder?

De juf biedt aan om haar te helpen met haar fiets. Ik mag immers niet mee het schoolplein op. Terwijl ik haar langzaam naar het fietsenhok zie lopen, kijkt ze achterom. Waar blijft de juf? Ze loopt schoorvoetend verder. Teleurgesteld. De belofte blijft in de lucht hangen. Ik zie wat zij niet ziet. De juf is afgeleid. Er staan immers nog 30 kinderen op het schoolplein. Vanaf een afstandje en met een zwaar hart sla ik het tafereel gade. Ineens zie ik de juf in beweging komen. Ze herinnert zich haar eerdere belofte. Als alle andere kinderen naar binnen zijn, komt ze mijn meisje tegemoet. Samen lopen ze naar binnen. Ik slaak een zucht van opluchting. Het primaire gevoel van onveiligheid maakt plaats voor hersteld vertrouwen.

Terwijl ik mijn pad vervolg, valt mijn oog op een naaktslak. Met elke stap die ik zet, zie ik er meer. Het houdt niet op. Wat zijn ze met veel! Ik moet onwillekeurig glimlachen. Ineens herinner ik mij mijn aantekeningen van de inspiratiesessie van Phoenix Opleidingen over de metaforische leerlijn. Het gaat onder andere over het moment waarop je naakt tegenover jezelf komt te staan. Het moment waarop ik denk: daar ben ik al eens geweest. Inmiddels heb ik ervaren dat ik telkens opnieuw wordt uitgenodigd om het beest in de bek te kijken. Weer een laagje dieper. Terug naar je naakte Zelf. De vraag: “wie ben je nu eigenlijk echt?” is uiteindelijk de enige vraag die er echt toe doet.

Ik pak mijn telefoon en maak wat foto’s van de traag bewegende beesten, pas tevoorschijn komend nadat het water uit de hemel rijkelijk heeft gevloeid. Het herinnert mij aan mijn eigen tranen. Ik loop verder en moet mijn best doen om ze niet te vertrappen. Want dat is immers wat er vaak gebeurt met naaktslakken.

Even verderop zie ik een verloren hoopje vers gemaaid riet. Terwijl ik denk verder te kunnen lopen, word ik toch nog weer even naar achteren getrokken. Ik zak op mijn hurken. En precies op dat moment scheur ik uit mijn broek. Ik moet onbedaarlijk lachen. Terwijl ik mij vroeger zou hebben geschaamd, voel ik nu slechts waardering voor de symboliek. Iets waarop ik de afgelopen jaren zo ben uitgenodigd en in het hier en nu prachtig gespiegeld krijg. Die broek mag steeds vaker plaatsmaken voor een rok. Of een jurk. In ieder geval iets waarin ik mij vrouwelijk voel. Op uitsluitend mijn mannelijke energie heb ik lang mogen vertrouwen. Het heeft mij ver gebracht maar alleen dat vertrouwen heeft er ook voor gezorgd dat ik een vertekend beeld heb gekregen van de werkelijkheid. In de herontdekkingstocht naar mijn vrouwelijke energie ben ik mezelf dan ook behoorlijk tegengekomen.
Als ik het hoopje riet goed bekijk, zie ik daarbovenop een grote én een klein naaktslak. Ze kijken elkaar aan. Bewegen naar elkaar toe. En toch volgt de kleine een ander pad. Ik word geraakt door dit beeld met mijn eerdere ervaring nog zo voelbaar lijfelijk aanwezig. Opnieuw pak ik mijn telefoon om een foto te maken.

Ik voel sterk dat dit nieuwe pad zich opent. Langzaam maar stevig vooruit. Terwijl oude systemen nog actief zijn, zijn de nieuwe systemen ook volop aanwezig. Dat zorgt voor chaos. Verwarring. Niet-weten. Dé uitnodiging om de blik te verruimen. Het evenwicht mag hersteld worden. Zodat er veel meer vertrouwen kan zijn. In en op jeZelf. Vanuit de weten-schap dat we in een wereld mogen leven waarin we niet meer van elkaar afgescheiden zijn maar allemaal onze unieke bijdrage leveren aan het geheel. Het is de beweging naar het licht. Maar niet eerder dan nadat we onze schaduw in de ogen hebben gekeken. Op die plek mag het innerlijk kind zich telkens beschermd weten. Om zo van binnen naar buiten tevoorschijn te kunnen komen. Van eenheid naar eigenheid. Een wereld van verschil.