Terwijl ze met veerkrachtige tred het asfalt achter zich laat, wordt ze opgeschrikt door een geluid. Ze kan het niet direct plaatsen maar haar blik wordt, als door een onzichtbare hand gedreven, naar links getrokken. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes en ziet in de verte iemand staan. Haar blik wordt scherper en in die beweging ontwaart ze een manspersoon in een felrode overall en een groene das. Hij steekt zijn hand omhoog. Ze voelt de instinctieve neiging om achter zich te kijken. Is die hand voor haar? Ze kan het niet geloven en toch kan het bijna niet anders.

Ik voel aan alles dat er iets te gebeuren staat. Wat en hoe weet ik niet. In het niet-weten laat ik het zijn. Vlak voordat we naar binnen gaan, fluister ik in haar oor: “je mag alles zeggen wat je voelt. Als je iets niet prettig vindt, zeg het. Als je ergens vragen over hebt, vraag het.”

Als voormalig advocaat schrijf ik maandelijks op het onlineplatform Mr. Studenten over talent ont-wikkeling in de juridische wereld. Lees hier mijn twaalfde blog

Wellicht ken je het spreekwoord: “Het hart op de tong dragen”. Dit spreekwoord heeft een enigszins negatieve bijklank omdat het suggereert dat je daarmee altijd maar alles moet zeggen wat je op je hart hebt. En dat schijnt niet altijd even ‘slim’ te zijn. Kinderen doen het gewoon. Hun hart laten spreken. Dus wat is er eigenlijk mis mee?

Als voormalig advocaat schrijf ik maandelijks op het onlineplatform Mr. Studenten over talent ont-wikkeling in de juridische wereld. Lees hier mijn elfde blog