Mijn welkom bij Phoenix Opleidingen

10 minuten op een meditatiekussentje. Ik pak mijn telefoon. Zal ik een timer zetten? Nee. Het is goed zo. Ik ga het ervaren. Hoewel ik al weer een flink aantal jaren yoga beoefen, is mediteren zonder stembegeleiding van mijn yoga docente iets waarvan ik nog altijd in eerste instantie liever weg blijf. Maar ik doe het steeds vaker. En het kost mij geen moeite meer. Hoewel er altijd die terugtrekkende beweging zal zijn. Voordat ik mezelf toesta te gaan zitten, zoek ik naar afleiding. Zijn er nog mailtjes te beantwoorden? Afspraken te maken? Inspirerende quotes of gedachteflitsen van anderen te lezen? Nee. Ik ga dit nu doen. Omdat ik weet dat mijn schrijfsels beduidend krachtiger zijn als ik eerst contact heb gemaakt met mezelf.

Contact

Ruim een maand geleden ben ik gestart bij Phoenix Opleidingen. Een opleiding in Professionele Communicatie. Niet zomaar een opleiding. Dit is dé opleiding waarin ontmoeting en ervaring centraal staan. En dat 3 jaar lang.

Bij binnenkomst heb ik mijn eerste ervaring al te pakken. Als ik het pand binnen wandel, zie ik dat ik niet de eerste ben. En dat terwijl ik erom bekend sta liever te vroeg dan op tijd te komen. Er zijn al wat groepjes gevormd. Mensen die geanimeerd woorden met elkaar uitwisselen. Ik mompel tegen niemand in het bijzonder mijn vriendelijkste “goedemorgen”. Het koffiezetapparaat verschijnt in mijn vizier. Fijn. Bij het plaatsen van mijn kopje raak ook ik aan de praat. Er is contact.

Plek

In grotere groepen heb ik de neiging eerst de kat uit de boom te kijken. Te observeren. Voelen of het veilig is. Als ik die bevestiging ervaar, neem ik langzaam mijn plek in. De deur van de zaal is open. Gelukkig. Met een warme beker in mijn handen loop ik de trainingsruimte in. Welke plek is voor mij? Een welbekende vraag. Ik kijk naar de begeleiders. Mijn blik dwaalt af naar de rest van de cirkel. Sommige plekken zijn al ingenomen. Uiteindelijk kies ik een plek schuin voor één van hen. Aan de kant van degene met wie ik nog niet zo lang geleden het intakegesprek heb gevoerd. Veilig.

Ik zie de opleidingsmappen in het midden van de cirkel. Er staan namen op. Ik vraag mij af welke naam er op mijn map staat. Mijn meisjesnaam? Of mijn volledige achternaam? Ik vind een welkom opschrijfboekje op mijn stoel met een prachtig gedicht van Huub Oosterhuis.

Verhalen

De eerste opdracht sluit aan bij de verhalen die al verteld zijn door de begeleiders. Ik kan het wel zelf. Ik heb geen hulp nodig. Ik voel de herkenning. En schrijf. Zoals ik altijd schrijf om mijn gedachten en gevoelens te ordenen. Ik probeer de woorden te vangen die ik zelf soms zo lastig kan vinden. Woorden die recht doen aan de diepere betekenis van de ervaring.

Ik luister naar de tegenstellingen. Pendelen tussen verlangen en gemis. Vanuit eigen ontstaansgeschiedenis leren kijken met een andere bril. We doen een oefening. Een op het eerste gezicht simpele verhalenoefening met verstrekkende impact. Onverwacht veel raakvlakken. Verwondering. Weer probeer ik de woorden te vangen.

Begrenzen. De hardheid die zich bij mij van binnen openbaart als ik mijn grenzen niet tijdig in acht neem. Niet voor mezelf kies. In plaats daarvan de harmonie probeer te bewaren. Omwille van de lieve vrede maar teveel ten koste van mezelf. Het risico op afwijzing ligt immers altijd op de loer. Ook nu weer blijkt de enige weg de weg naar binnen te zijn.

Ik herken mezelf in de ogenschijnlijk achteloze opmerking dat leerkrachten en hulpverleners allemaal wel een keer hun verhaal willen vertellen. Wilde ik niet ooit juf worden? Wat dan nog in het verschiet ligt, is precies wat ik ga doen. Mijn verhaal vertellen. Ik ben dankbaar voor de puntjes op de i.

Ik hoor over ‘de hakbijl’. De minder fraaie kant van het proberen los te komen van mijn ouders. Maar altijd vanuit het doel om ze anders te kunnen vasthouden. De liefde is immens, de loyaliteit intens. Terwijl ik voorzichtig de woorden aan mijn verhaal koppel, voel ik dat het klopt. Het helende verhaal. Ondertussen klopt ook mijn hart in mijn keel. Ik mag bijna. Ik heb geen idee wat ik ga zeggen. En toch begin ik.

Naam

Twee voornamen. Saskia. En Cassandra. In de letterlijke betekenis daarvan ben ik enerzijds “beschermer van de mensheid” en anderzijds “profeet van de verdoemenis”. Vind je het gek dat ik soms nog zo getergd wordt door die niet aflatende zoekende onzekerheid? Innerlijke conflicten. Ze zijn er. Bij iedereen. Het is de kunst om te onderzoeken hoe je ze benut. Ik voel dat juist in het toelaten van mijn gevoel voor humor de potentie van bevrijding zit. Lichtheid. Heerlijk. Ik lach voluit en zak een beetje verder achterover. Maar dan: “wat kom je hier halen?” Even daarvoor hebben we nog in drietallen gewerkt en kreeg ik de feedback waarom ik het buiten mezelf zoek. Waarom zijn die woorden zo belangrijk? Ik voel dat ik wil overtuigen. Zo ben ik het gewend. Dan ontstaat de verbale Tsunami waaraan ikzelf, noch mijn gesprekspartners, een touw kunnen vastknopen. Er staat mij wat dat betreft een goed gevuld arsenaal ter beschikking. Maar ik wil het niet gebruiken. Niet zo. Niet meer.

Verlangen

Ik wil de woorden gebruiken die resoneren met mijn hartsverlangen. Voor nu heb ik buiten "gewoon even nodig". Om te onderzoeken of het klopt. “Eigenheid”. Het staat er echt. Vanaf de flip-over aan de voorkant van de zaal straalt het woord mij tegemoet. En toch wil ze meer. Ze vraagt: “is er nog een ander woord?” Ik weet het niet. Ik sluit mijn ogen. En zoek. Van binnen. En terwijl ik zoek en zoek, vind ik niets. Ik open mijn ogen en prevel: “ik kan het niet vinden.” Ik breek. In de machteloosheid van geen woorden hebben, vind ik mijn diepste pijn en tegelijk mijn hartsverlangen.

Ik heb van huis uit een prachtig cadeau gekregen. Het cadeau van overtuigingskracht. Het cadeau van een rijk geschakeerde woordenschat waarmee ik scherp kan formuleren. Dit cadeau heeft mij ongelofelijk ver en veel gebracht. Wat zijn er al diepe lagen afgepeld maar ook nu weer mag ik de lus naar achteren maken en ophalen wat er altijd al was maar ondergeschikt is geraakt. Ik heb nog nooit zo sterk gevoeld dat ik juist dat stuk wil voorzien van woorden. Ik voel dat met deze ervaring de woorden vanzelf komen. Ik mag nog meer vertrouwen op dat wat zich gaat ontvouwen.

Ik kijk op en mijn blik valt op het woordje “bijna”. Ze heeft het opgeschreven. Eigenheid. Bijna. Ja. Zo voelt het precies. Ik kan het aanraken. Het is er al. Ik weet het en voel het. De ervaringen die erbij horen zal ik stap voor stap verder gaan beleven. Ik wil ook deze reis dolgraag maken.

Ik zie dat er veel meer dan 10 minuten zijn verstreken. Nog steeds zit ik op het kussentje. Het is goed zo. Alle tijd heeft invloed op de toekomst. Een kostbare toekomst die nu al geleefd mag worden.

Lijkt het je waardevol om mij te volgen tijdens mijn reis bij Phoenix Opleidingen? Wil je weten welke inzichten ik heb en ongetwijfeld nog ga ontvangen? Ik deel ze graag omdat ik erin geloof dat er altijd raakvlakken zijn tussen wat we meemaken in ons leven. We kunnen nog veel meer leren van en met elkaar door het delen van onze verhalen. Voel je dat mijn schrijfsels bij kunnen dragen aan jouw persoonlijke en professionele ontwikkeling en wil je als eerste op de hoogte gehouden worden van nieuwe en doorleefde ervaringen?

Stuur mij dan vooral een mailtje (info@legallypersonal.nl) of meld je aan via het contactformulier op mijn website. Dan zet ik je op de lijst en ontvang je mijn Meester in Talent nieuws. Niet te vaak. Zeker niet vaker dan 1 keer per maand. En ook alleen maar als ik nieuws te melden heb. Je kunt je altijd weer uitschrijven.

Meester in Talentvolle groet,

Saskia

Wed, 30 October